Arne Deforce

Waar ben je geboren? In de kuststad Oostende aan de Belgische Noordzee.

Waar woon je? In Jabbeke in een mooi negentiende-eeuws huis.

Waarom ben je met muziek begonnen? Omdat ik een onweerstaanbare drang voelde om dat te doen, om mijn leven zin en doel te geven met de schoonheid en transcendente kracht van muziek. De componisten die mij triggerden om muzikant te worden waren Johann Sebastian Bach, Béla Bartók en Karlheinz Stockhausen.

Wat is je favoriete instrument? De cello. Als luisteraar neig ik echter vaak naar de piano. Vanaf het allereerste begin werd ik gegrepen door het grote bereik van de cello en zijn enorme scala aan expressieve klankmogelijkheden. Het avontuur van het verkennen en emanciperen van alle andere ‘verborgen’ stemmen van de cello, van de zuiverste harmonische of warme volle tonen, via broze of scherpe glasachtige timbres tot de schurende en schrapende ‘korrel’. Dat ik cellist van experimentele en hedendaagse muziek wilde worden, stond vanaf het begin vast.

Naar welke muziek luisterde je als kind? Ik ben opgegroeid met klassieke muziek (mijn moeder was pianolerares) en wat jazz. In die tijd luisterde ik naar alle grote werken, van Bach tot Ligeti.

Wat was je eerste plaat? Béla Bartók, de strijkkwartetten, gevolgd door Bachs Goldbergvariaties met Glenn Gould en een avant-gardistische Wergoplaat met Ligeti’s Atmosphères en Nouvelles-Aventures. Ik was toen ongeveer 16.

In welke muzikale periode zou je willen leven? Zonder twijfel vandaag. Hoewel ik ook graag de ‘vrolijke dissonantie’ en avant-gardes van de bevrijdende jaren 1960, de creatieve performances en avontuurlijke festivals had meegemaakt. Vandaag de dag is de ideologie van het modernisme en de vooruitgang uit die tijd echter in een overgang van grote metamorfose naar nieuwe kunstbewegingen die, naar ik hoop, de concepten van ecologie en de fundamentele verbinding tussen menselijke en niet-menselijke levensvormen, natuur en maatschappij bevorderen. Ik denk bijvoorbeeld aan de nieuwe werelden die mogelijk zijn gemaakt door digitale technologieën, hoe ze ons dichter bij de fascinerende wereld van bio- en eco-akoestiek brengen en een heel nieuw rijk van geluidswerelden onthullen waar we tot voor kort geen idee van hadden. Op dit gebied is er een ongekende rijkdom aan nieuwe muzikale mogelijkheden te ontwikkelen en te ontdekken, met behulp van instrumenten en geavanceerde live-elektronica. Dit zijn zulke spannende ontwikkelingen die ik niet zou willen missen en waar ik graag aan zou willen deelnemen en muziek over zou willen maken.

Waar luister je het liefst naar muziek? In mijn studio op mijn geluidssysteem of met een goede koptelefoon en live natuurlijk in de grote concertzalen of bizarre ruimtes met een fantastische akoestiek.

Waar kunnen we je vinden als je niet aan het musiceren bent? Thuis, op het werk of een boek lezend, ronddwalend door de stad of in een boekwinkel, een museum voor hedendaagse kunst of een expositiecentrum.

Waar heb je gestudeerd? Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en Gent gevolgd door het Orpheus Instituut Gent en Leiden waar ik een doctoraat in de kunsten heb gedaan.

Welke prijzen heb je ontvangen?   Weinig die van belang zijn voor het soort muziek dat ik speel.

Wie is je favoriete componist? Iannis Xenakis en Claude Debussy om er twee te noemen in plaats van één. De componisten en musici voor wie ik een uitgesproken voorkeur heb, zijn degenen die nieuwe horizonten verkennen en onze oren en geesten openen voor het oneindige Andere, het onverwachte van het leven en de dingen, waardoor een gevoel en kunst van verwondering ontstaat.

Welke componist wil je dat het publiek herontdekt? Als er één meesterwerk is dat ik naar een groter publiek zou willen brengen, dan is het wel Iannis Xenakis’ ‘Pléïades’ uit 1978 voor zes percussionisten. Een must hear en uitzonderlijk stuk in elk opzicht.

Wat is je eerste opname? Een opname die ik samen met de Britse componist Jonathan Harvey heb gemaakt met zijn cellowerken en twee van mijn improvisaties die hem inspireerden voor de compositie van het cellogedeelte van Summerclouds Awakening.

Wat is je favoriete opname (Passacaille, met jou)? Limite les rêves au-delà’ van Hèctor Parra.

Wat is je favoriete Passacaille opname? (Passacaille, andere artiest)

Met wie droom je van een opname? (realistisch of niet) Patricia Kopatchinskaya voor haar bevrijdende, wilde en extatische benadering van moderne muziek en buitengewone muzikale verbeelding, zoals in haar fantastische opname van Schönberg’s Pierrot Lunaire.

Welk stuk heb je nog nooit opgenomen, maar zou je graag opnemen?

Brian Ferneyhough’s utopische ‘Time and Motion Study II’ dat deel zou kunnen uitmaken van een ambitieuze 4-cd compilatie met een historisch overzicht van werken voor cello en live elektronica. Maar belangrijker zou de opname zijn van een serie nieuwe grootschalige opdrachtwerken waar ik nu met verschillende componisten aan werk.

Wat doe je voordat je een concert speelt? Ik probeer mijn geest leeg te maken en mijn lichaam en hele wezen voor te bereiden om met zoveel mogelijk vrijheid te spelen.

Wat doe je na een concert? Niets. Even op adem komen, een biertje drinken en eventueel met wat vrienden praten over de muziek die ze net gehoord hebben. 

Wat zou je doen als je geen muzikant was? Kunstenaar of architect/ontwerper zijn.

Iets belangrijks toe te voegen?

Ja, een korte verklaring als je wilt.

In het licht van het nieuwe klimaatregime en de vele crises waar we vandaag de dag mee te maken hebben, geloof ik dat we geen nostalgie of melancholie nodig hebben in muziek, maar de vreugdevolle extase van nieuwe visies die ons voortstuwen naar nieuwe vormen van bewustzijn. Om via muziek een nieuw gevoel van verwondering te creëren over de complexe en soms onvoorspelbare relaties en intrinsieke verbondenheid van de mens met de natuur en de kosmos. Vandaar mijn bewondering voor Iannis Xenakis en Claude Debussy vanwege hun visionaire en diep fantasierijke niet-antropocentrische benadering van muziek. Met hen als voorbeeld zou ik zeggen dat we open moeten staan voor het verkennen van nieuwe en andere esthetieken in muziek die de fundamentele onderlinge verbondenheid van menselijke en niet-menselijke levensvormen uitdrukken, inclusief de elektronische. Een streven naar een nieuwe muziek van de toekomst die onze verbeelding prikkelt voor de fabelachtige klanklandschappen van de natuur, waar wij deel van uitmaken, en het volledige spectrum en de aard van geluid in een allesomvattende kosmologie, van de spin van cellen tot wervelende sterrenstelsels.