Paganini’s 24 Capricci, gepubliceerd in 1820, waren een onmiddellijk succes, hoewel ze als onspeelbaar werden beschouwd. Met de Caprices slaat Paganini nieuwe, gedurfde wegen in. Een technische grens is overschreden. Speltechnische grenzen worden verlegd. De viool wordt een expressief medium voor het verkennen van nieuwe muzikale perspectieven. Het gebruik van specifieke darmsnaren, een historische strijkstok en de imitatie van Paganini’s speelhouding brengen een esthetiek tot leven die verder gaat dan louter instrumentale virtuositeit.

Geen duivelsstreken, de viool speelt, danst, zucht, lacht, vermaakt en betovert…

Booklet: EN, FR, DE, IT