Aan het begin van de 17e eeuw onderging de muziek in Italië een radicale verandering. Vanaf de eerste experimentele pogingen in Florence om de muzikale praktijk van de Griekse oudheid, die niet in detail was overgeleverd, te doen herleven, ontwikkelde zich het genre van de monodie, waarin de zanger eindelijk alle nuances van de tekst (de “affecten”) kon uitdrukken, bevrijd van de strikte beperkingen van de polyfonie. Om deze monofone zang te begeleiden, ontstonden nieuwe soorten tokkelinstrumenten, zoals de aartsluit en de theorbe, die vooral werden gekenmerkt door hun krachtige basregisters en intense resonantie. De nieuwe expressieve eisen nodigden uit tot spelen met timbres, (de)crescendi en agogiek om menselijke passies overtuigend uit te beelden, elementen die ook werden toegepast op puur instrumentale muziek, zoals in de werken op deze opname. De strengheid van de polyfonie maakte plaats voor een stijl die meer op improvisatie was gebaseerd, een aspect dat voor Luca Pianca bijzonder belangrijk was in zijn interpretatie van solowerken voor aartsluit en theorbe van Piccinini, Kapsberger, Melli en Raimondo.

Booklet: EN, FR, DE, IT